خبرگزاری

«بخوان، بخوان به نام پروردگارت كه جهان را آفرید؛ همان كه انسان را از خون بسته یی خلق كرد. بخوان كه پروردگارت از همه بزرگوارتر است؛ همان كه به وسیله ی قلم تعلیم داد و به انسان آنچه را نمی‏دانست، آموخت»(سوره ی علق، آیه 5-1 )

بیست و هفتم رجب، محمد امین(ص) در غار حرا كه میعادگاه او و پروردگار بی همتایش بود با وحی جبرئیل و نزول سوره ی علق به پیامبری برگزیده و پرچمدار دعوت الهی به دین اسلام شد. اسلام آیین و چراغ راه هدایت بشر برای رسیدن به سعادت واقعی و حقیقی است. 
هنگامی كه رسول اكرم(ص) عهده دار رسالت الهی شدند، شبه جزیره ی عربستان شرایط اجتماعی و فرهنگی نامناسبی داشت. به همین دلیل پیامبر اسلام، نخست دعوت به اسلام را به مدت سه سال مخفیانه و از نزدیكان خویش آغاز كردند. 
نخستین كسانی كه به دین اسلام ایمان آوردند، دو تن از بزرگان تاریخ بشریت و نماد انسانیت، حضرت خدیجه(س) و حضرت علی(ع) بودند كه همراه و همیار رسول اكرم(ص) در راه گسترش این آیین آسمانی شدند. 
هنگامی كه اسلام به وسیله ی انسان هایی حق طلب پذیرفته شد و به مرور شرایط دعوت آشكار فراهم آمد، حضرت محمد(ص) به فرمان ایزد منان دعوت به این دین توحیدی را آشكارا و همگانی كرد. 
خالق یكتا به وسیله ی وحی به نبی مكرم(ص) فرمان داد و فرمود: «آشكارا آن چه را مأموریت داری بیان كن و از مشركان روی گردان؛ ما شر استهزاء كنندگان را از تو دور می كنیم.» 
دین اسلام كه در تضاد با جاهلیت و تبعیض بود، برای مشركان و ستمگران قابل پذیرش نبود به همین دلیل آنان به مخالفت و دشمنی با فرستاده ی الهی برخاستند و شرایط سخت و دشواری را برای حضرت محمد(ص) و پیروانش به وجود آوردند. 
این امر سبب شد تا پروردگار، فرمان هجرت به شهر مدینه را صادر كند و این چنین پیام آور وحی به همراه اصحاب شان راهی آن دیار شدند و برگی دیگر از تاریخ اسلام ورق خورد. این هجرت فصل تازه ای را به روی حضرت محمد مصطفی(ص) و اسلام گشود و مبدا تاریخ مسلمانان قرار گرفت. 
مردم مدینه از دین اسلام و پیامبر رحمت و مهربانی، استقبال كردند و این دین را با جان و دل پذیرفتند. رسول اكرم(ص) مسجدالنبی را با یاری مردم در این شهر بنا نهادند كه پایگاه بزرگی برای گسترش و ترویج دین اسلام شد. حضرت محمد(ص) در مدینه منشور حكومتی اسلام را پایه ریزی كردند و همگان را برای اداره ی حكومت فرا خواندند. 
پس از گذشت سالها، اسلام نه تنها در سراسر شبه جزیره ی عربستان گسترش یافت بلكه پیام این دین مبین به سرزمین های دیگر نیز رسید و افراد بسیاری به اسلام روی آوردند. 
پیامبر اكرم(ص) در سال هشتم هجرت تصمیم به فتح مكه گرفتند و با یاران خویش رهسپار مكه شدند. سپاه اسلام به آن دیار رسید و مكه فتح و بت ها به فرمان آخرین فرستاده ی الهی در هم شكسته شد و پیروان دین اسلام به موفقیت بزرگ دیگری دست یافتند. 
پیامبر اكرم(ص) در سال دهم هجرت برای مراسم حج به مكه رفتند و پس از برگزاری حج در راه بازگشت به شهر مدینه در محلی به نام غدیرخم، حضرت علی(ع) را به عنوان ولی و جانشین خویش معرفی كردند. 
سرانجام حضرت محمد(ص) پس از گذشت چند ماه در 28 صفر سال یازدهم هجری قمری در 63 سالگی چشم از جهان فروبستند و به دیار حق شتافتند و مسلمانان بزرگترین حامی و تكیه گاه خویش را از دست دادند. 
حضرت محمد مصطفی(ص) آینه ی انسانیت، شجاعت، ایثار، رشادت، بزرگی، معنویت و عدالت بودند و برای بشریت همچون ستاره ای درخشان محسوب می شدند. ایشان در روزگاری كه ظلمت و تباهی در سراسر این گیتی سایه افكنده بود، چراغ راه هدایت ساكنان زمین برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی شدند. 
در پایان گزیده ای از سخنان معصومان درباره ی مبعث پیامبر(ص) را مرور می كنیم: 

** حضرت فاطمه(س): پروردگار بزرگ، به پایان همه ی كارها دانا بود و بر دگرگونی های روزگار در محیط بینا و به سرنوشت هر چیزی آشنا. محمد صلی الله علیه و آله را برانگیخت تا كار خود را به اتمام و آنچه را مقدر ساخته به انجام رساند... پس خدای بزرگ تاریكی ها را به نور محمد روشن ساخت و دل ها را از تیرگی كفر بپرداخت و پرده هایی را كه بر دیده ها افتاده بود، به یكسو انداخت. 

** حضرت علی(ع): خداوند، حضرت محمد را به حق برانگیخت تا بندگان خود را از پرستش بت ها رهایی بخشد و به پرستش خود راهنمایی كند و آنان را از پیروی شیطان نجات دهد و به اطاعت خود كشاند... خدای سبحان برای وفای به وعده ی خود و كامل گردانیدن دوران نبوت، حضرت محمد را مبعوث كرد؛ پیامبری كه از همه ی پیامبران، پیمان پذیرش نبوت او را گرفته بود. نشانه های او شهرت داشت و تولدش بر همه مبارك بود. 

** حضرت مهدی(عج): خداوند محمد(صلوات الله علیه و آله) را برانگیخت تا رحمتي براي جهانیان باشد و نعمت خود را تمام كند. 

ماجرای بعثت حضرت پیامبر، با نقل های متفاوتی روایت شده است. چه سخنی رساتر و شیرین تر از بیان امام هادی علیه السلام که می فرماید: «هنگامی که محمد صلی الله علیه و آله ترک تجارت شام گفت و آنچه خدا از آن راه به وی بخشیده بودبه مستمندان بخشید، هر روز به کوه حراء می رفت و از فراز آن به آثار رحمت پروردگار می نگریست، و شگفتی های رحمت و بدایع حکمت الهی را مورد مطالعه قرار می داد.

به اطراف آسمان ها نظر می دوخت، و کرانه های زمینو دریاها و دره ها و دشت ها و بیابان ها را از نظر می گذرانید، و از مشاهده آن همه آثار قدرت و رحمت الهی، درس عبرت می آموخت.

ازآنچه می دید، به یاد عظمت خدای آفریننده می افتاد. آن گاه با روشن بینی خاصی به عبادت خداوند اشتغال می وزید. چون به سن چهل سالگی رسید خداوند نظر به قلبوی نمود، دل او را بهترین و روشنترین و نرمترین دلها یافت.

در آن لحظه خداوند فرمان داد درهای آسمان ها گشوده گردد. محمد صلی الله علیه و آله از آنجا به آسمان ها می نگریست، سپس خدا به فرشتگان امر کرد فرود آیند، و آنها نیز فرود آمدند، و محمد صلی الله علیه و آله آنها را می دید. خداوند رحمت و توجه مخصوص خود را از اعماق آسمان ها به سر محمد صلی الله علیه و آله و چهره او معطوف داشت.

در آن لحظه محمد صلی الله علیه و آله به جبرئیل که در هاله ای از نور قرار داشت نظر دوخت. جبرئیل به سوی او آمد و بازوی او را گرفت و سخت تکان داد و گفت: ای محمد! بخوان. گفت چه بخوانم؟

جبرئیل گفت: «نام خدایت را بخوان که جهان و جهانیان را آفرید. خدائی که انسان را از ماده پست (نطفه) آفرید. بخوان که خدایت بزرگ است. خدائی که با قلم دانش آموخت و به انسان چیزهائی یاد داد که نمی دانست.

تاریخ و زمان بعثت

درباره تاریخ بعثت رسول خدا (ص) در روایات و احادیث شیعه و اهل سنت اختلاف است و مشهور میان علماء ودانشمندان شیعه آن است که بعثت آنحضرت در بیست وهفتم رجب سال چهلم عام الفیل بوده، چنانچه مشهور میان علماء و محدثین اهل سنت آن است که این ماجرا در ماه مبارک رمضان آن سال انجام شده که در شب و روز آن نیزاختلاف دارند، که برخی هفده رمضان و برخی هیجدهم و جمعی نیز تاریخ آنرا بیست و چهارم آن ماه دانسته اند.

فلسفه و اهداف بعثت

جهان در آستانه بعثت حضرت رسول اکرم صلّی الله علیه و آله در انحطاط و بحران شگفت انگیزی قرار داشت. جهالت، غارتگری، ظلم و ستم، تضییع حقوق ضعیفان و محرومان، فساد و بی بند و باری، تبعیض و ناعدالتی، نگرانی و دلهره، دوری از اخلاق و انسانیت، تمام جوامع بشری را در آن روزگار فرا گرفته بود.

در این میان منطقة جزیرة العرب و به ویژه شهر مکه از منظر فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، پایین ترین و بدترین وضع را تحمل می کرد. خضوع اعراب جاهل در مقابل چوبهای خشکی که به صورت بت درست شده بود و اهالی مکه در مقابل آن اجسام بی جان قربانیها کرده و استمداد می طلبیدند، هر انسان فهمیده و عاقلی را به تعجب و تأسف وا می داشت. زنان نه تنها از حقوق اساسی خود محروم بودند، بلکه همانند کالای بی جان خرید و فروش می شدند و...

بعثت در کلام معصومین علیهم السلام

در بحار الانوار از زبان حضرت علی علیه السلام می خوانیم «وَلَمْ یَجْمَعْ بَیْتٌ وَاحِدٌ یَوْمَئِذٍ فِی الْاِسْلاَمِ غَیْرَ رَسُولِ اللّه وَخَدِیجَةَ وَاَنَا ثَالِثُهُمَا اَرَی نُورَ الْوَحْیِ وَالرِّسَالَةِ وَ اَشُمُّ رِیحَ النَّبُوَّةِ وَلَقَدْ سَمِعْتُ رَنَّةَ الشَّیْطَانِ حِیْنَ نَزلَ الْوَحْیُ عَلَیْهِ صلی الله علیه و آله فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا هَذِهِ الرَّنَّةُ فَقَالَ هَذَا الشَّیْطَانُ قَدْ اَیِسَ مِنْ عِبَادَتِهِ اِنَّکَ تَسْمَعُ مَا اَسْمَعُ وَتَرَی مَا اَرَی اِلاَّ اَنَّکَ لَسْتَ بِنَبِیٍّ وَلَکِنَّکَ لَوَزِیرٌ وَاِنَّکَ لَعَلَی خَیْرٍ؛ [در آن روزها] در هیچ خانه ای، اسلام راه نیافت، جز خانه رسول خدا (ص) و خدیجه. و من سوّمین آنان بودم، من نور وحی و رسالت را می دیدم و بوی نبّوت را استشمام می کردم. هنگامی که وحی بر پیامبر فرود آمد، ناله شیطان را شنیدم. گفتم: ای رسول خدا! این ناله کیست؟ گفت: شیطان است که از پرستش خویش مأیوس شد و فرمود: علی! تو آنچه را من می شنوم، می شنوی و آنچه را که من می بینم، می بینی؛ جز اینکه تو پیامبر نیستی؛ بلکه وزیر من هستی و به راه خیر می روی.» (بحار الانوار، محمّد باقر مجلسی، بیروت، مؤسسة الوفا، ج 18، ص 223، ینابیع المودّة، قندوزی، دار الاسوة، ج 1، ص 208

بعثت در کلام امام خمینی(ره) و مقام معظم رهبری

غایت بعثت همان است که خدای تبارک و تعالی در سوره جمعه فرموده است: «هو الذی بعث فی الامیین رسولاً منهم یتلوا علیهم آیاته و یزکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمه و ان کانوا من قبل لفی ضلالٍ مبین» غایت بعثت اینهایی است که در این آیه شریفه ذکر می فرماید. می فرماید که: «خدای تبارک و تعالی آن خدایی است که مبعوث کرده است در بین شما از خود شما یک رسولی، یک فرستاده ای و این فرستاده این چند امر را از طرف خدا باید انجام بدهد «یتلوا علیهم آیاته» آیات خدا را بر مردم قرائت کند. قرآن آیات الهی است و انگیزه بعثت، آوردن این کتاب بزرگ است و تلاوت کردن این کتاب بزرگ و آیه عظیم الهی است.گرچه همه عالم آیات حق تعالی هستند لکن قرآن کریم فشرده از تمام خلقت و تمام چیزهایی که در بعثت باید انجام بگیرد، قرآن کریم یک سفره ای است که خدای تبارک و تعالی به وسیله پیغمبر اکرم در بین بشر گسترده است که تمام بشر از آن هر یک به مقدار استعداد خودش استفاده کند.